Voorheen lazen we hier de blogs van Marinelle Hagelaar. Zij heeft dit jaar het stokje doorgegeven, maar voorlopig blijven haar verhalen hier nog terug te lezen.
Sinds april 2021 kun je hier voortaan de column uit ons verenigingsblad te lezen. Deze column wordt geschreven door Jeannette van Mourik, lid van onze vereniging.
Ze neemt ons op een leuke manier mee in de leuke en minder leuke kanten van haar leven.
Klik op de titel om een column en blogs te lezen!
Lieve mensen, dit is mijn 25e en laatste column. Waar kan dat anders over gaan dan over loslaten? Het gevoel dat alles zo'n beetje gezegd en verteld is, werd de laatste maanden sterker. Het gevoel van verplichting ook. Teruglezend zie ik (weer) dat het ook een verslaglegging van mijn eigen worsteling met reuma is geweest. Acceptatie, frustratie, anders gaan kijken, het kwam allemaal voorbij. Schrijven was vaak een plezier maar tegelijk ook regelmatig een stukje verwerking voor mij. Wat ik meestal graag, maar soms met behoorlijke onzekerheid met jullie deelde. Juist bij de meest persoonlijke columns kreeg ik reacties van mensen die zich hierin herkenden, bijzonder was dat. Altijd schreef ik voor jullie met de gedachte dat het niet mijn dagboek was, maar een column die herkenning, informatie of een glimlach zou geven aan de lezer. Liefst dat allemaal! Nu ik in wat rustiger vaarwater ben dan toen ik hieraan begon, is het tijd dit hoofdstuk af te sluiten. Loslaten van iets wat ik graag deed, maar waarvan ik nu voel dat het klaar is.
Toch nog even dit. Vragen stellen, dat is lekker in een column joh. Want ik hoef hier geen antwoorden te geven. Daarom kan ik het niet laten om er nog een paar in te gooien. Loslaten is een mooi woord. Wat kan het moeilijk zijn, maar wat kan het ook een ruimte geven! Denk eens na over deze vragen als je wilt. Wat zou je willen loslaten? Wat zou er gebeuren als je dat ook echt doet? Wat heb je nodig om dat te kunnen doen? Waarom wacht je nog? Wat is jouw manier van loslaten?
Voor mij hielp schrijven o.a. om frustraties los te laten. Reuma en ik zijn wat meer vriendjes, of in elk geval geen vijanden meer. Met ups en downs. Tijden dat het goed gaat, afgewisseld met tijden dat het weer opvlamt. Maar dan weten (of hopen) dat er ook weer wat betere tijden zullen zijn. Zoiets als eb en vloed. Dat accepteren geeft een heel stuk rust.
Rest mij jullie allen te bedanken voor het lezen. Echt, dank je wel! Voor degenen die reageerden: dank, daar was ik blij mee! Iedereen alle goeds gewenst en wie weet treffen we elkaar eens binnen onze gezellige vereniging.
Liefs, Jeannette
Werken, ik hield er wel van. Vooral van een beetje doorwerken, samen met collega's de klus klaren. Moe maar voldaan naar huis. Meestal dan, want het is overal wat en te hard of te veel werken is voor niemand goed. Je zou zeggen dat het wel lekker is, geen baan meer en gewoon rustig aan doen thuis. Ik werd er niet vrolijk van. Het huishouden is niet mijn hobby en dan zeg ik het netjes. Onder de mensen zijn, daar hou ik meer van. Hobby's zijn er wel, maar lange tijd verlangde ik toch met enige regelmaat naar "weer gewoon een baan". Dat werd 'm niet, bedankt he reuma...
Maar... hoera voor vrijwilligerswerk! Ik had al een kleine vrijwilligerstaak maar nu het al een tijd goed gaat wilde ik toch iets erbij of iets anders zoeken. Dat vond ik en het is fijn dat ik 2 middagen per week lekker bezig ben, weer collega's heb en moe maar voldaan naar huis fiets. Het was toch al wat jaartjes geleden dat ik "lekker gewerkt vandaag" kon zeggen. En 's avonds uitgeteld op de bank.
Wat is dat toch, dat werken zo belangrijk is? Je telt toch ook mee als je niet kunt werken? Ik ben blij dat het mij nu lukt, want ik besef dat het ooit weer anders zal zijn. Dat zie ik dan wel. Ook besef ik heel goed dat ik als vrijwilliger een luxe positie heb, het is heel iets anders als je MOET werken om de huur/hypotheek te betalen of je boodschappen te kunnen doen. Zit je in die situatie en heb je ook nog een chronische aandoening zoals reuma, dan heb ik bewondering voor je. Je doet het toch maar allemaal!
Ja, je telt zeker mee als je niet (meer) werkt! Van betekenis zijn hangt niet af van kunnen werken. Dat kan op vele manieren en is voor iedereen anders. Er zijn voor de ander, met je aandacht en je luisterend oor, dat kan al genoeg zijn. Voor mij is mijn vrijwilligerswerk op dit moment een prima bewegingsactiviteit, afleiding, gezelligheid, om maar wat te noemen. Leerzaam ook voor wat betreft energie verdelen en mijn grenzen daarin bewaken. Kortom, voor mij werkt dit nu goed. Ben benieuwd wat voor jou het beste werkt. Wellicht een mooi gespreksonderwerp?
Liefs Jeannette
Een nieuw jaar is begonnen, voor jullie allen een mooi 2023 gewenst! Nu maar hopen dat er veel zal zijn om dankbaar voor te zijn. Misschien vind je dit een ouderwets woord of wat ongepast in deze onzekere en moeilijke tijden. De wereld lijkt wel dol gedraaid en de problemen worden eerder groter dan kleiner. Maar toch, of juist nu, begin ik dit jaar graag met een positief getinte column. Negatieve geluiden zijn er al genoeg toch. Dankbaarheid dus. Zijn er eigenlijk dingen om dankbaar voor te zijn? Welke dingen zijn dat dan en zijn het de grote of de kleine dingen? (Of gebeurtenissen, of mensen?)
Ooit hield ik een tijdje een dankbaarheidsdagboekje bij. Zal het wel gelezen hebben in de Happinez of zo. Het leek me een beetje een gedoe en ook wat zweverig. Maar wat was en is dat goed joh. In het begin moet je op een heel gewone dag echt weleens even nadenken voordat je er drie kunt noemen. Probeer het maar eens. Vooral op de minder fijne dagen valt dat soms niet mee. Maar gaandeweg ga je het meer zien en dat is natuurlijk nou net de bedoeling. Op een gegeven moment dacht ik het wel in mijn systeem te hebben en had ik geen zin meer in dat geschrijf in een boekje. De laatste tijd doe ik het weer af en toe. Opschrijven niet, erover denken wel. Aan het einde van een dag bedenken waar ik dankbaar voor ben. Of ik voorbeelden wil noemen? Eh nee, ik daag je uit er zelf eens over na te denken.
Nou ja, over vandaag wil ik er wel eentje verklappen. Dat ik eindelijk een positieve column wist te schrijven. Want al een keer of vier opnieuw begonnen, steeds een ander onderwerp en het werd het maar niet. Tot ik over dankbaarheid ging schrijven, blijkbaar moest dat het zijn. En dan lukt het ineens wel. Kijk, daar kan ik dan dankbaar voor zijn. Dat ik toch weer inspiratie krijg, dat ik op deze plek iets voor jullie mag schrijven en dat het mij ook nog lukt binnen 400 woorden. Drie dingen. Hoppa, daar zijn ze dan toch alle drie voor vandaag. Nu jij!
Liefs Jeannette
Prachtige vakantiefoto's uit Zwitserland kwamen binnen in de gezinsapp. Opeens verscheen er een foto van een straatje in Zermatt. Met de vraag: "mam, zie je die stoeprand?" Eh ja, ik herkende die plek meteen.
Zestien jaar terug in de tijd. Wij zijn met de kinderen voor het eerst in de bergen. Het maakt indruk op hen, man en ik genieten ervan dat ons drietal de bergen zo mooi vindt. De Matterhorn moeten ze ook zeker zien nu we in Zwitserland zijn. Je kent hem vast wel, het logo van Toblerone chocola. Prachtig is het, in de sneeuw lopen in de zomer! Dan terug naar het dorpje Zermatt, waar we nog wat willen drinken. Ineens lig ik daar midden op straat. Oeps, stoeprandje niet gezien. Valt allemaal erg mee, maar iedereen kijkt natuurlijk. Dus ik krabbel snel op en zie dat we recht tegenover McDonalds staan, ik strompel er al heen. "Kom op jongens, hier nu naar binnen voor een colaatje!" Schaamrood niet alleen op mijn kaken geloof ik, het zal je moeder maar zijn zeg. De foto die afgelopen zomer in de app kwam, was inderdaad van dat stoeprandje. Heb het voor de zekerheid gevraagd maar gelukkig kan zoon zich de Matterhorn ook nog herinneren.
Zelf genoten wij dit jaar aan de Sloveense kust. Zo dicht bij Italië, dat we ook daar een stad gingen bezoeken. Je voelt 'm al aankomen misschien, Italiaanse straatjes zijn niet altijd mooi vlak. Ging niet helemaal goed zal ik maar zeggen. Nee, dat zette ik niet in de gezinsapp. Maar kwam later wel een keer ter sprake. Dat ik mijn enkel wat verzwikt had. "Oh mam, wilde je de straat weer eens van dichtbij bekijken?" Verontwaardigd zeg ik: "nee joh, ik bleef overeind en kon nog gewoon lopen. Nou ja, niet gewoon maar 't ging best. Enkel werd beetje dik, beetje blauw en herstel duurt beetje lang, kan de beste overkomen toch". De zoons horen het aan en zeggen tegen elkaar: ze deed weer eens een Zermattje...
Na de vakantie, op controle bij de reumatoloog, kan ik melden dat het op een verzwikte enkel na verder goed gaat. Ik zal oefenen om de enkels wat te versterken en beter opletten bij het lopen. Een Zermattje, tssss. Ik bleef gewoon overeind hoor.
Liefs, Jeannette
Helaas kon ik in april niet bij de ALV en de lezing zijn. Want tegen 19u bleken mijn lepels op. Had ze overdag al opgebruikt en ze waren het waard, maar 's avonds kwam ik de bank niet meer af. Later hoorde ik dat het in de lezing o.a. over de lepeltheorie ging. Die was ik eigenlijk een beetje vergeten.
Een hele tijd geleden, ik was nog volop bezig met 'leren omgaan met reuma', las ik erover op Facebook. De lepeltheorie is heel simpel. Ook geschikt om aan anderen uit te leggen hoe het zit met je energie, waarom je vooraf kunt rusten (lepels sparen) en/of een bijtank dag nodig hebt. Of meer dan 1 dag. Om je lepels weer aan te vullen.
Een lepel staat voor een portie energie, je hebt er bv 12 per dag. Je hebt deze nodig voor al je activiteiten maar: lepels op = energie op. Soms kun je nog wel iets doen maar dan gebruik je eigenlijk 1 of meer lepels voor de dag erna en die komen er 's morgens niet bij. Dus dan begin je de dag erna maar met 10 of 11. Of nog minder. Stel, je reuma is ernstig of erg aktief en/of je hebt er andere kwalen bij, dan heb je al minder lepels om te besteden en heb je er bv maar 8 op een dag. Of nog minder. Lijkt mij erg moeilijk. Want dan is het nog moeilijker om de activiteiten te doen die je zou willen. Je hoofd wil vaak meer dan je lijf aankan. Bedenk daarbij dat dingen als opstaan, douchen, ontbijt maken e.d. ook energie kosten. Dus voor sommigen van ons zijn er dan rond koffietijd al niet heel veel lepels over en moet je goed bedenken hoe je die wilt gebruiken. Keuzes maken, want veel kan dan niet meer. Het lijkt me erg zwaar.
Gelukkig heb ik mijn basis aantal lepels in de afgelopen jaren weer een stuk op kunnen bouwen, maar ik weet nog steeds hoe het voelt als ze op zijn. De "spoon theory", bedacht door Christine Miserandino, heeft mij erg geholpen om te leren mijn energie te verdelen en keuzes te maken. Het lukt niet altijd hoor, ik blijf leren... Maar heb jij weleens vanuit de lepeltheorie naar je dag/week indeling gekeken? Het proberen waard.
Liefs, Jeannette
Wil je graag meer weten over de lepeltheorie? Kijk dan eens op onderstaande website.
Je hebt mensen, die hebben een onverwoestbaar positieve kijk op het leven. Of er nu tegenslagen zijn, verlies en verdriet, terugkerende of weer nieuwe medische problemen, ze blijven positief. Wel eens een dag een dipje, een grijze week, of zelfs een zwarte periode, maar daarna weer positief verder. Want het leven is er om geleefd te worden. Inspirerend is dat!
Mijn moeder was zo'n mens. Al het bovenstaande kwam voorbij. Vermoeid vroeg ze mij een paar maanden geleden: waarom vraagt iedereen toch steeds maar weer hoe ik zo positief kan blijven? Ik word er onderhand niet goed van! Omdat ze graag van je willen leren, zei ik. En wat is je antwoord eigenlijk? Ach, zei ze, van bij de pakken neerzitten is nog nooit iemand opgeknapt. En er zijn altijd mensen die het erger getroffen hebben. Ook een wijze uitspraak van haar: je kunt beter aan de ander vragen hoe het gaat in plaats van over je eigen problemen te zeuren. Want als je altijd maar zit te zeuren, komt er uiteindelijk niemand meer bij je op bezoek. Dat dat werkt was wel duidelijk, ondanks haar hoge leeftijd was er nog meer dan voldoende belangstelling en aandacht. Nee, aan het einde van haar leven lukte dat niet altijd meer, dat positief zijn. Maar dat was ook wel begrijpelijk. Krakende wagens lopen het langst, zeiden mijn zussen en ik tegen elkaar en hielden maar weer eens ons hart vast. Tot ieders verbazing krabbelde ze steeds weer op. In februari is mijn lieve, dappere moeder overleden. Ruim 3 weken daarvoor vierden wij in haar zorgappartement haar 96e verjaardag. We vierden het leven, haar leven. Compleet met slingers, taartjes, bloemen en een feestelijke lunch. Een dag met een gouden randje, wat heeft ze genoten! En wij ook!
Een onverwoestbaar positieve kijk op het leven, misschien was het haar overlevingsmechanisme. Nee, niet iedereen die positief in het leven staat wordt 96 jaar, zo werkt het nu eenmaal niet. Maar haar positieve levenshouding heeft mijn moeder vaak kracht en vertrouwen gegeven en dat is de boodschap die ik hier met jullie wil delen. Want dat is voor alle leeftijden.
Liefs,
Jeannette
Het is een prima stoel, goed verstelbaar. Met verlichting erboven. Af en toe mag ik er een tijdje in liggen. Toch ben ik blij als ik naar huis mag. Je raadt het nu wel, dit gaat over de tandartsstoel. Gelukkig heb ik een fijne en goede tandarts, dus het gaat al een tijd prima in die stoel. Ook fijn: ik hoef er niet meer zo vaak naar toe en ga met vertrouwen. In mijn jeugd was dat anders. Twee keer per jaar kwam de schooltandarts met zijn bus en zat ik bleekjes in de klas totdat ik onverwachts werd opgehaald. Van mijn mondhygiëniste hoor ik dat tandartsangst vaak veroorzaakt wordt door herinneringen aan de schooltandarts. Geloof ik meteen. Dat ik als kind vaak antibiotica kreeg (mierzoet drankje met banaansmaak) zal mijn gebit wellicht geen goed hebben gedaan. Ik heb nogal wat uren gedraaid in diverse tandartsstoelen.
Dat er een relatie kan zijn tussen tandvleesontsteking en reuma, ontdekte ik een paar jaar geleden doordat mijn mondhygiëniste mij daarover vertelde. Door sommige reumamedicijnen is er wat meer kans op tandvleesontsteking en door ontstekingen in de mond is er wat meer kans op opvlammen van reuma. Dus: goed verzorgen dat gebit en je reuma rustig proberen te houden. Dat is de kunst. Vorig jaar startte ik weer met biologicals tegen reuma. Mijn gebit reageerde als eerste: tandvleesontsteking was terug. Toen het lichaam wende aan de biologicals en het effect merkbaar werd (hoera!), verdwenen ook de ontstekingen in de mond weer. Ik besefte dat het gebit misschien had gereageerd op de nieuwe medicatie, wat de tandarts bevestigde.
Dit jaar hoop ik alleen 2 x voor tandartscontroles en behandeling mondhygiëniste in de stoel te liggen. Nu heeft mijn tandarts voorgesteld om een keer extra naar de mondhygiëniste te gaan (3x per jaar i.p.v. 2x) en is vergoeding hiervan aangevraagd bij mijn verzekering. Ik wist niet dat dit kon en weet ook nog niet of het lukt. Volgens mijn tandarts is er, met mijn medicatie en historie van tandvleesontstekingen, kans dat dit op medische gronden vergoed kan worden. Ik zei het al, ik heb een fijne tandarts. Met een prima stoel. Dus ik ga als het nodig is, maar verder heb ik meer zin in mijn tuin ligstoel met wat zon erboven. Want dat ligt toch het lekkerst!
Liefs, Jeannette
Lieve mensen, ik wens jullie een zo mooi en gezond mogelijk 2022! Zou graag een positief verhaal schrijven, het jaar is immers net begonnen. Maar in plaats daarvan gaat het over grijze dagen. Het onderwerp dat ik tot nu toe onderaan mijn "idee om over te schrijven" lijstje heb gehouden. Toch zullen een aantal (of velen?) van jullie ze ook hebben, die grijze dagen.
Schrijven over somberheid. Dat plan bleef lang onderaan mijn lijstje omdat ik het liefst een positief stukje schrijf. Bovendien, is er wel een link tussen grijze dagen en reuma? Ja, die schijnt er te zijn, maar dat mag je zelf eens nazoeken. Enfin, die grijze dagen, die ken ik ook. Vooral in januari. "Blue Monday? Blue Month!" klaagde ik ooit. Weet je wat ook de ellende is? Als het goed met je gaat, weet je vaak wel wat je kunt doen om uit de put te klauteren, als je daar in gezakt bent. Maar als je erin zit, dan is het moeilijk om te bedenken wat dat ook alweer was. Vervelend trucje van je brein of zo. Vorig jaar las ik er een mooi boek over: "Handboek voor mindere dagen" van Eveline Helmink. Had het boek al een tijdje in de kast staan, maar in de zomer had ik geen zin om erover te lezen en in de herfst/winter had ik op grijze dagen al helemaal geen zin om er in te beginnen. Toch las ik het op een bepaald moment stukje bij beetje. De gouden tip verklap ik vast. Maak een lijstje met wat bij jou helpt op grijze dagen en pak dat erbij op zo'n dag. Je eigen gebruiksaanwijzing voor op mindere dagen. Goed idee! Even naar buiten, lekker muziekje luisteren, een pan soep koken, gezelschap opzoeken, wat yoga doen. Hoe is het mogelijk dat je vergeet dat dat helpt als je somber bent. Dit zijn toevallig een paar dingen van mijn lijstje. Maar wat staat er op het jouwe? Zou het hebben van jouw lijstje, jouw advies aan jezelf voor grijze dagen, ook helpen? Er is maar 1 manier om daar achter te komen toch? Proberen! En weet je, grijze dagen mogen er ook gewoon zijn. Uithuilen en weer verder gaan. Tomorrow is another day. Positieve gedachte toch?
Warme groet,
Jeannette
Vertrouwen, met dit woord in mijn hoofd werd ik wakker op de laatste woensdag van september. Huh? Dat is andere koek dan de vraag of ik al opsta of nog even blijf liggen en wat er te doen is vandaag. De dag ervoor was ik met een klein maar fijn groepje naar Zundert geweest om het Maria-labyrint te lopen. Een bijzondere dag. Met heerlijk weer, of zoals de weervrouw op tv zei: een bonusdag.
Wat we daar deden, in Zundert? In stilte de paden van het labyrint volgen, ieder met eigen gedachten en emoties. Op eigen tempo, de enige aanwijzing is het volgen van het pad. Ik ga er niet teveel over delen, opgedane inzichten zijn vooral voor mij en bovendien heb ik het gevoel dat dit bezoek nog wel even zal doorwerken en ik dus nu nog niet weet welke inzichten dit heeft opgeleverd. En wie weet ga je er ook eens heen, het is fijn als je er zoveel mogelijk blanco in kunt gaan. Voor mij was het in elk geval bijzonder en hier en daar verhelderend. Lopend op het labyrint nader je soms het middelpunt maar ineens blijkt het pad je er weer een heel eind vandaan te voeren. Het lijkt ons levenspad wel. Als je denkt, nu ben ik er wel, gebeurt er iets met je of rondom je waardoor vertrouwen weer een stuk verder weg lijkt. Of gaat het niet om vertrouwen dat het goed komt, maar om vertrouwen dat je de hobbels in het leven aankunt? Kleine en grote? Het labyrint laat mij hier nog wel een poosje over filosoferen denk ik...
De ontmoeting met Jan, tekenaar van dit labyrint, heeft veel indruk op mij gemaakt. Terwijl ik naar hem zat te luisteren en te bedenken dat hij moed en lef had om te handelen naar de ingaven die hij kreeg verwoordde hij het anders. Met nadruk gebruikte hij het woord vertrouwen. "Vertrouwen, daar gaat het om!" Een bijzonder mens. Nee, ik kan echt niet helemaal mee in zijn gedachtegang, maar dat geeft niet. Met vertrouwen in het leven staan, dat is iets wat ik uit deze dag heb meegenomen. Waar het pad je ook gaat brengen. Ook (of juist?) in deze verwarrende tijden. Dit inzicht wil ik dan toch graag met jullie delen.
Liefs, Jeannette
Acceptatie komt na frustratie. Daarna komt..... overmoed?
Al een tijd zit ik in de yogagroep. Jammer dat de zwemgroep in Helmond op dezelfde dag en vlak na de yoga is, want dat leek me ook leuk. Ooit deed ik in een week zonder yoga mee aan een proefles bij de zwemgroep. Superleuk en behoorlijk intensief. Spierpijn kan ik me niet herinneren, plezier wel! Toch bleef het bij die ene keer. Nu hou ik van zwemmen, aquajogging e.d. dus wat hield me tegen? Ik zag in dat het me teveel zou zijn op 1 dag, racen van het een naar het ander en onderweg een boterham naar binnen proppen. Jammer, maar de yoga wil ik echt niet missen! En ik kom al in het zwembad, op een andere dag.
Later koos ik naast yoga voor fitness, daar schreef ik al eens over. Ook zwom ik wekelijks mijn baantjes. Tot aan de 2e lockdown. Zwembad gesloten, geen yoga, bah bah. Dat de sportschool dicht was vond ik stiekem niet zo erg. Toen we weer mochten lag ik dezelfde week al in het water en fietste ik blij naar yoga. Het deed me beide erg goed. Fysiek én mentaal. Groot was echter de weerstand als ik dacht aan fitness. Uiteindelijk mijn abonnement opgezegd. Inmiddels hadden we thuis een hometrainer aangeschaft en kon ik ook weer wandelen. Dag sportschool.
Maar toen was daar Overmoed die me wat influisterde: "wacht eens, het gaat zo lekker, laat ik nu het beter met me gaat, toch naar die zwemgroep gaan!" Gelukkig besloot ik eerst een keer banen zwemmen en yoga te combineren. Eerst zwemmen, ging goed joh, meer baantjes dan mijn gemiddelde. Thuis even iets eten en dan naar yoga. Ging prima, maar het viel me op dat tegen het einde mijn armen en schouders wat aandacht gingen vragen. Na de les kwam ik met wat moeite van dat matje af. Thuis kwam ik die middag de bank bijna niet af, batterij volledig leeg getrokken.... Hmmm, zwemmen en yoga toch maar op verschillende dagen houden. Dan maar geen extra zwemclubje. Frustratie? Nee, dat niet. Acceptatie en dat voelde beter. De tijd op de bank gebruikte ik om rustig wat te lezen, te rusten en de eerste opzet voor een column te schrijven. Voor welke column? Die heb je zojuist gelezen.
Het was een lastige keuze, ga ik aan die prikken of niet? Die vaccinatie, daar had ik in het begin ook echt grote twijfels over. Maar inmiddels durf ik dat wel aan. Je goed informeren en het afwegen van risico's, daar wil ik het hier graag bij laten. Zullen we elkaar alsjeblieft ook respecteren in onze keuze daarin? Wat jij echt niet in jouw lichaam wil, hoef je er van mij niet in te laten spuiten. Het geeft mij juist rust om er wel voor te kiezen, nu wachten tot ik aan de beurt ben. En hopen dat het goed uitpakt.
Daarnaast had ik ook nog een andere keuze te maken. Het wilde maar niet lukken om mijn reuma rustig te krijgen. Soms weer een tijdje beter, danweer niet, het blijft grillig. Maar als ontstekingsactiviteit maar blijft doorzeuren..... April vorig jaar had ik al met mijn arts over weer starten met biologicals gesproken. Toen was er nog te weinig bekend over de combi van deze medicatie met een evt coronabesmetting. Dus het werd in zomer en herfst eerst prednison, ook geen snoepgoed natuurlijk. Dosering van de reumaremmer stond inmiddels op max.
Verder bezocht ik de acupuncturist en de osteopaat. Onder het motto: alle beetjes helpen en dat was gelukkig ook zo. Eigenlijk hielp alles een beetje, maar niet voldoende. Wat gezelligheid en afleiding zoeken kan ook helpen maar is in lockdowntijd niet eenvoudig. Gelukkig wel leuke dingen die je online kunt volgen, maar toch. Uiteindelijk startte ik een maand of 3 geleden met de 2 wekelijkse humira injecties. Dat heeft tijd nodig, maar langzaam begin ik resultaat te merken, hoera!
Bovendien is de lente goed van start, echt mijn favoriete seizoen. Deze winter ga ik me herinneren als lang en grijs met ook zeker lichtpuntjes en mooie dingen. Vooruit kijken is nu het motto. Of eigenlijk: genieten van het goede wat er NU is. Ook al is het misschien klein, het is er echt als je er oog voor hebt. Wat morgen komt is voor morgen.
Lieve mensen, zorg goed voor jezelf en voor elkaar. Ik wens jullie een mooie zomer met veel genietmomentjes! Sla ze op in je rugzak, voor mooie herinneringen is altijd een plekje!
Liefs, Jeannette
Hulpmiddelen. Dat woord tikte ik eens in op Google. Lieve mensen, wat een mogelijkheden! Kwam ik ineens het rijtje "26 (on)handige keukenhulpjes waarvan je niet wist dat je ze nodig had" tegen. Verbazend wat er allemaal te koop is! Maar ik doel natuurlijk niet op een granaatappelontpitter of avocadosnijder. Ik bedoel hulpmiddelen voor als iets niet meer (of niet meer zo goed) lukt.
Tja, hulpmiddelen. Even een verhaaltje. Ik zie mezelf nog staan tijdens de vakantie in Frankrijk, 2 jaar geleden. We wilden een waterval bezoeken en hadden van tevoren gezien dat dit vanaf de parkeerplaats nog ongeveer een kilometer lopen zou zijn. Check, dat lukt mij. Door het bos. Check, kan ik. Het souvenirwinkeltje bevond zich op een strategische plek, vlak voor het begin van het wandelpad. Opvallend stond daar buiten de bak met wandelstokken. De twijfel sloeg toe (is dit nodig dan?) en ik kocht er eentje, ook meteen een mooi souvenir. Al snel bleek het een glooiend en geasfalteerd pad te zijn, waar de metalen punt van de verder prachtige houten stok zo lekker op tikte. Moest er eigenlijk best om lachen, wat een slimme marketing! Ach, dacht ik, dan heb ik alvast een leuke stok voor als ik ooit niet meer stabiel kan lopen. Vlak bij de waterval (geen asfalt meer en hoogteverschillen) was ik blij dat hem had, zeker steun aan gehad! De tijd "niet stabiel kunnen lopen" was er dus binnen een uur en ik was blij met mijn hulpmiddel. En ook met het bankje wat er stond.
Flauw voorbeeld natuurlijk, het moeten accepteren van een hulpmiddel is vaak heel wat meer dan dit. Hoewel de een dit makkelijker kan accepteren dan de ander. Toch heb ik me voorgenomen om hieraan terug te denken, als ik ooit meer hulpmiddelen nodig zou hebben. En dat misschien moeilijk zal vinden. Niet te lang wachten met hulpmiddelen inzetten, dat is eigenlijk de gedachte. Ik hoop dat ik die gedachte kan vasthouden. Want het vergroot je mogelijkheden en spaart je energie.
Over die keukenhulpjes: mijn kersenontpitter heb ik weggegeven, kreeg er een pot heerlijke kersenjam voor terug. Verder vond ik op een site over reuma deze tip: een klein wissertje op het aanrecht als aanvulling op het vaatdoekje. Dat ga ik eens proberen. Was dat googelen niet voor niks.
Liefs, Jeannette van Mourik