Daar zitten we dan, al bijna twee weken aan huis gekluisterd. Of zijn het er al drie? Ik raak de tel kwijt, ik weet niet meer welke dag het is, hoe laat het is en wat er eigenlijk op het programma staat.

Natuurlijk werk ik, net als vele anderen, thuis. Gelukkig zijn mijn kinderen de deur uit en hoef ik daar geen rekening mee te houden, maar anderzijds mis ik het gezelschap wel. Normaal gesproken heb ik dagelijks zo'n vijf volle klassen van tenminste 25 studenten om mij heen, collega's waar ik mee kan sparren, wandelingetjes die ik maak naar het kopieerapparaat of de koffie-automaat. Nu moet ik dat allemaal missen.

Hoewel, die wandelingetjes maak ik toch wel. Niet naar bovengenoemde plekken, maar lekker buiten in de natuur. Dat mag nog steeds. Even ertussenuit. Even een frisse neus halen, want de muren komen inmiddels op me af. Zeker nu het nog steeds zo'n mooi weer is, probeer ik af en toe mijn batterij op te laden door wat zonnestralen op te pikken. Dat moet wel, want anders houd je het niet vol.

Waar ik wel moeite mee heb, is dat ik het gevoel heb de hele dag AAN te moeten staan. De laptop staat op de tafel, mijn telefoon ernaast, dus ik ben bereikbaar. Maar is dat ook wel zo? Moet ik wel de hele dag bereikbaar zijn? Mag ik ook eens even UIT?

Een collega van mij merkte dit ook op en besloot zichzelf af en toe eens op UIT te zetten. Gewoon niet bereikbaar zijn voor je collega's en je studenten. Een gouden tip!

In ons geval kan dat ook wel, maar er zijn mensen bij met functies waarin dat niet kan. Ik benijd ze niets. Toch zou ik die mensen ook de tip willen geven die ik van mijn collega heb gehad: Zet jezelf af en toe eens UIT. Ga naar buiten, doe even wat oefeningen, lees een boek, kijk een Netflix serie, even een momentje voor jezelf. Even achter die PC vandaan, geen schadelijke straling binnen laten komen, maar gewoon lekker uitwaaien en opladen voor de volgende ronde.

Lieve mensen, hoe je het ook wendt of keert, we zullen de komende tijd nog even vindingrijk moeten zijn in onze dagelijkse bezigheden. Eén ding is zeker, ondanks deze crisis, komen we andere crises weer te boven. Je wordt er altijd bewuster door.

Stay safe, stay healthy!

Liefs, Marinelle

Daar zitten we dan, met zijn allen in onze eigen vertrouwde omgeving, opgesloten in onze eigen gouden kooi. Voor de een een zegen, voor de ander een vloek.

DaarIk zelf zie het nut er wel van in, zeker in deze barre, bijzondere tijden. Begrijp met niet verkeerd, want uiteraard ben ik ook liever op mijn werk en onder de mensen, dan dat ik hier thuis de hele dag achter mijn pc zit, of voor de tv, of verzonken in een boek, maar ik zie het ook als een zegen.

Nu kan ik eindelijk op mijn gemak weer eens een blog schrijven, achterstallig poetswerk inhalen, of werk voorbereiden voor de studenten, voor als straks de school weer begint. In ieder geval probeer ik, net als miljoenen anderen er het beste van te maken.

Zolang ik niet ziek ben en we niet door de politie van de straat gehaald worden, neem ik het er ook van om te genieten van deze mooie voorjaarszon. Af en toe een lekkere, korte wandeling in de middag, dat moet toch kunnen? Samen met iemand op gepaste afstand van elkaar heerlijk door de natuur wandelen, of alleen genietend van de rust en stilte om ons heen. Even geen gebrom van vliegtuigen, weinig auto's op straat en geen denderende schepen die achter ons huis langs varen. Heerlijk!

Ook de natuur is er blij mee, dat zie je meteen. De lucht lijkt helderder, zeker nu de zon schijnt. De bomen en struiken beginnen hun knoppen weer te vertonen, de vogeltjes fluiten naar hartenlust. Zomaar opeens is er die broodnodige schoonmaakactie waar de natuur zo naar smachtte. Zou hiermee ook het klimaat verbeteren?

Ik ben niet gelovig, maar als er een God bestaat, dan heeft hij of zij op het juiste moment ingegrepen om iets te doen aan klimaatverandering. (of was het misschien een bewuste eenmansactie, zoals in het boek Inferno van Dan Brown?) En wat nog belangrijker is: er wordt eindelijk iets gedaan aan de attitude van de huidige mensheid.

We kunnen nu de natuur niet meer zo vervuilen door al die CO2 uitstoot en alle rommel die helaas nog vaak genoeg op straat wordt gegooid. Alles gebeurt nu binnenshuis en wat jij in jouw eigen huis doet, moet je lekker zelf weten. Als jij er een rommeltje van wilt maken, dan kun je dat doen. Vind jij toch dat je huis schoon moet zijn, maak dan schoon en leer ervan en doe dat dan voortaan ook in de natuur. Word je bewust van wat wij met de natuur doen en wat dat voor ons en onze toekomstige kinderen en kleinkinderen betekent, als wij zo doorgaan.

Lieve mensen, ondanks dat velen van jullie misschien nu wel echt ziek zijn, of zich eenzaam en alleen voelen; ik ga ervan uit dat we binnenkort weer heerlijk met zijn allen de straat op kunnen en elkaar weer eens stevig mogen omhelzen. Misschien duurt het een paar weken, misschien een paar maanden, uiteindelijk herstelt de natuur en de mensheid zich vanzelf weer en kunnen we weer doen wat we altijd deden. Alleen hoop ik dat we dan met zijn allen wat bewuster met onszelf en de natuur omgaan.

Stay positive, stay healthy.

Liefs, Marinelle

Sinds een aantal jaren ben ik al lid van de Reumavereniging. Een vereniging waar ik mij al die tijd welkom heb gevoeld, en nog steeds.

De reden waarom ik destijds bij de vereniging ben gekomen, was dat ik al een aantal jaren last had van een 'Frozen Shoulder'. Een vervelend fenomeen, waar veel vrouwen last van blijken te hebben. Ik, die anders altijd zo actief bezig was met sporten, yoga, fietsen en nog veel meer, was opeens gedwongen om het rustiger aan te doen. Tja, je kan ook niet veel meer als je je arm niet meer kan bewegen. Zelfs een stofdoek oppakken en de boel eens goed afstoffen was niet eens meer mogelijk.

Aangezien ik niet iemand ben die zich zomaar ergens bij neerlegt, ben ik gaan zwemmen in warm water. Toen nog in het Rijtven in Deurne. Ik kwam letterlijk en figuurlijk terecht in een warm bad. De groep was gezellig en we hadden altijd lol. Er werd flink geoefend, maar er werd vaak ook gelachen en gezongen. Inmiddels ben ik niet meer aan het zwemmen, maar ik heb er wel een paar hele leuke contacten aan overgehouden en ik ben nog steeds vrijwilliger voor de vereniging.

Gelukkig kan ik al een tijd mijn arm weer normaal gebruiken en heb ik mijn oude hobby's zoals yoga en fitness weer opgepakt. Het doet mij goed om weer lekker te kunnen bewegen en mij fit te voelen, maar toch merk ik dat ik steeds meer last van de rest van mijn lichaam begin te krijgen.

Doordat het deze zomer wel heel erg heet was, heb ik gemerkt dat warmte helemaal niet zo goed is voor je lijf. Hoe heter het werd, hoe meer pijn ik kreeg. Mijn handen en voeten zwollen helemaal op en bewegen werd steeds lastiger. Het ging pas over als ik een ijskoude douche nam of met mijn voeten in een bak met koud water ging zitten.

Toch werd het steeds erger. Zo erg zelfs, dat ik maar een keer naar de huisarts ben gegaan om een onderzoek te doen naar reuma of artrose, want dat zit helaas aan beide kanten in de familie. En ja, je raadt het al, mijn hele lijf heeft last van beginnende artrose. Nou ja beginnende. Mijn knieën, handen en voeten laten me al wat langer in de steek, maar nu schijn ik het ook nog op mijn heupen te hebben. "Jammer mevrouw, niets aan te doen. U zult er mee moeten leren omgaan". Duh!!

Ik leg mij er maar bij neer, aanvaard mijn tekortkomingen en probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan. Er zijn zoveel mensen bij wie het erger is en die niet meer vooruit kunnen. Dan is het fijn om mensen om je heen te hebben die hetzelfde ervaren en met wie je het kunt delen. Je hoeft je niet alleen te voelen. Je hoeft je ook niet bezwaard te voelen als het even niet meer lukt. Praat erover met lotgenoten, ongeacht de leeftijd.

En verder? Gewoon blijven bewegen, gezonder eten, lachen en zingen dat zijn de beste medicijnen. Meer heb ik nu gelukkig nog niet nodig.


Warme groetjes,
Marinelle

De titel die ik gebruik voor deze blog heb ik min of meer gestolen van de gelijknamige Jeu de Boules vereniging uit Helmond, dus bij voorbaat hartelijk dank voor deze leuke uitspraak.
Dat deze quote vaak gebruikt werd tijdens onze jaarlijkse spellen dag, moge duidelijk zijn, want naast koersballen konden we ook nog jeu-de-boulen, wat door de meesten met veel plezier en toewijding werd gedaan.
Ondanks de hitte (het was die dag 35 graden!!!) gingen bijna alle aanwezige leden naar het jeu de boules veld in de tuin van Residentie De Brouwhorst, waar het allemaal plaatsvond. De dames die voor het koersballen kozen, konden dat lekker binnen doen, waar het iets koeler was. Het koersballen werd begeleid door vrijwilligers van de residentie. Zij zorgden ook voor de thee en koffie, met een lekkere petit-four, waarmee wij verwelkomd werden.
Zoals ik al zei, kozen de meesten voor jeu de boules. Lekker in de buitenlucht onder het genot van een drankje en in de schaduw van de in allerijl nog opgezette tent, waaronder wij konden schuilen voor de alles verzengende zon. De teams werden gemaakt en de uitleg werd gegeven door onze kampioen Jan van de Moosdijk, die in Someren een van de beste spelers is. Het ging er vrij serieus aan toe, er werd zelfs met een meetlint gemeten welke bal het dichtst bij de butt lag.
Tja, als leek vergeet je soms de termen. Ik moet je eerlijk bekennen dat google hier mijn beste vriend in is, want ik wist dat het kleine balletje een speciale naam had, die ik even was vergeten! Maar de kenners onder ons weten beslist wat ik bedoel.
Binnen ging het er iets serieuzer aan toe. De dames speelden rustig hun spelletje koersbal, wat hetzelfde principe heeft als jeu de boules. Blijkbaar ging dat niet altijd even gemakkelijk, omdat zo'n bal niet rond is, maar eivormig. Je moet echt wel op een speciale manier gooien, wil je de butt bereiken. Dat dat niet zomaar ging, bleek al gauw, want de ballen gingen menig keer uit koers. Uiteindelijk had iedereen het wel naar de zin en hebben we allemaal hartelijk gelachen en flink ons best gedaan om een goede prestatie neer te zetten.
De gezellige middag werd afgesloten met een zeer goed verzorgde barbecue. Ook hier was een vrijwilliger van de residentie erg actief. Hij had super lekkere saté en salades zelf gemaakt, die wij met smaak hebben verorberd. Al met al heeft volgens mij iedereen echt wel genoten, ondanks dat het qua temperatuur soms afzien was. Het was een zeer geslaagde middag die zeker voor herhaling vatbaar is.
Dat de dag zo goed is verlopen danken wij aan de goede organisatie van Bert en Ellen Vogels, die in de residentie wonen. Via deze weg willen wij ook de vrijwilligers nogmaals hartelijk bedanken voor hun inzet en hun gezellige babbels.
Mocht je dit jaar niet in de gelegenheid geweest zijn om deel te nemen aan deze superleuke spellen middag en heb je daar spijt van, zorg dan dat je er volgend jaar wel bij bent. De vereniging doet er alles aan om zoveel mogelijk mensen actief te krijgen, tenslotte ben je niet voor niets lid van onze vereniging. Het is echt de moeite waard om aan één of meerdere activiteiten deel te nemen. Al is het maar om even je pijn en zorgen te vergeten, want daar is het ons ook om te doen. Om iedereen een leuke dag te bezorgen.
Hopelijk zien wij de volgende keer nóg meer leden, dat zou geweldig zijn. Voor nu een fijne vakantie en tot ziens.
Marinelle

Op dinsdag 26 april werd de algemene ledenvergadering van Vereniging Reuma Actief de Peel gehouden in wijkhuis De Fonkel. De vereniging omvat momenteel zo'n 300 leden, waarvan iets meer dan 10% de vergadering heeft bezocht. Wetende dat een ALV altijd matig wordt bezocht, vond ik zelf de opkomst best wel groot.
Zou dat komen door de lezing die na de vergadering werd gehouden? Voor deze gelegenheid kwam Imke Arts (leefstijl coach) ons vertellen over het veranderen of aanpassen van je leefstijl. Voor mij eerlijk gezegd niets nieuws, want het meeste wat zij vertelde doe ik al, maar toch vond ik het ontzettend interessant.
Want wat kun je het beste doen om ervoor te zorgen dat je je kwalen kunt verminderen of in elk geval kunt verlichten? Natuurlijk, je eigen leefstijl veranderen!
Dat kan op verschillende manieren. Je kan bijvoorbeeld je voedingspatroon veranderen door minder suikerhoudende producten te gebruiken of door minder vlees te eten, maar je kan natuurlijk ook meer bewegen. Of je doet het beiden.
Nu is de tijd rijp om weer naar buiten te gaan. Lekker lange wandelingen te maken of te gaan fietsen. Heerlijk de natuur in, samen of alleen. En daarna (of tijdens) ergens heerlijk een kopje koffie of thee nuttigen, waarbij je je afvraagt of het koekje wat erbij ligt een 6 of een 10 waard is. Is het een 10, dan eet je het op en anders laat je het gewoon links liggen.
Is dat moeilijk? Ja, voor sommige mensen wel, maar het is de mindset die je ertoe verleidt om het koekje wel of niet op te eten.
Gelukkig hebben wij daarin altijd zelf nog een keuze. Ja natuurlijk mag je het opeten. Jij bepaalt voor je zelf wat je ermee doet. Jij bepaalt ook voor je zelf of je gaat fietsen, wandelen of liever thuis in het zonnetje een boek gaat lezen. Het gaat erom wat jij fijn vindt en waar je behoefte aan hebt.
Je kan ook gewoon Ja maren, maar daar schiet je niets mee op. Je mindset of leefstijl veranderen doe je door te Ja ennen. Ja en als ik dat een heel eind heb gefietst, dan heb ik dat koekje wel verdiend! Het is maar hoe je het bekijkt.
Trouwens, wist je dat pure chocola wel gezond is? Daar zitten eiwitten in. Hoe puurder, hoe meer eiwitten. En eiwitten zijn bouwstenen die je lichaam nodig heeft, dus neem in plaats van dat ongezonde koekje gewoon een klein stukje chocola. Groente en fruit is natuurlijk nog beter, want daar zitten nog meer voedingsstoffen in die ons lichaam nodig heeft om ons goed te voelen en er goed uit te zien. Het is maar net wat het beste bij jou past.
Lieve mensen, wat ik eigenlijk zeggen wil is dat je pas iets kan veranderen in je leven als je er zelf aan toe bent. Ja en dat kan je alleen maar zelf bepalen. Leef je leven zoals het jou goeddunkt, zolang je je maar bewust bent van wat bepaalde acties of gedragingen met jou doen. Dat is toch ook een leefstijl?
Wat ik zelf doe? Lekker veel bewegen, op tijd naar bed en elke avond een stukje pure chocola bij de thee, want daar word ik heel erg blij van.
Ciao.

"Hoe mooi kan het leven zijn?" is een vraag die ik mij regelmatig stel. Ondanks alle narigheid in de wereld en dichtbij huis is er altijd weer een lichtje aan het einde van de tunnel, ongeacht hoe lang die is.

Dat blijkt maar weer uit mijn belevenissen van de afgelopen weken. Het leek allemaal van een leien dakje te gaan. Op mijn werk kreeg ik het eindelijk naar mijn zin, ik nam weer een nieuwe taak aan bij de reumavereniging en ik besloot om eindelijk een lang gekoesterde droom waar te maken, door mij aan te sluiten bij een koor. Mijn leven was één groot feest.

Toch werd afgelopen week een beetje roet in het eten gegooid toen mijn lieve vader een hartinfarct kreeg en in het ziekenhuis belandde. Gelukkig heeft men hem weer op weten te lappen en is mijn vader aan het herstellen. Deze man staat zo positief in het leven, daar kan ik nog heel veel van leren.

Telkens als hem iets vervelends overkomt zegt hij steevast: "Het komt wel goed, ik word immers 92!" Langzamerhand begin ik er ook echt in te geloven, want hij krabbelt steeds weer overeind. En als het waar is wat hij beweert, dan heeft hij nog ongeveer 20 jaar te leven.

Mijn vader is mijn held en mijn grote voorbeeld, want elke keer als ik zelf in een situatie belandt waar ik even geen raad meer mee weet, denk ik aan zijn uitspraak. Het helpt mij om mijn schouders eronder te zetten en om door te gaan; niet bij de pakken neer te zitten, maar vooral positief te blijven.

Ik weet dat het niet voor iedereen is weggelegd om zo positief in het leven te staan. Vooral als je dag in dag uit moet dealen met een verzwakt lichaam en je niet meer kunt doen wat je vroeger deed, maar ondanks dat, is het beter om je zegeningen te tellen en je energie te halen uit de mooie dingen die het leven te bieden heeft.

Kijk maar eens naar buiten; hoe mooi is het als de zon schijnt? En wat dacht je van die supermaan die hoog aan de hemel prijkt? Zelfs de narcissen en de sneeuwklokjes staan al weer in bloei en dat voor de tijd van het jaar! We boffen toch maar dat we zo'n winter hebben, ook al hebben we nog een volle wintermaand te gaan.


Zo zie je maar weer, dat je door middel van omdenken je leven veel aangenamer kan maken. Haal uit het leven wat er in zit. Vier het leven, het is maar zo kort.

Liefs, Marinelle

Op zaterdag 19 januari vond bij Sportschool Move Your Body in Asten de Reuma Beweeg Manifestatie plaats. Tijdens deze middag kwamen een aantal beweeggroepen die onze vereniging rijk is, bij elkaar om demonstraties en uitleg te geven.

Aangezien ik zelf nogal een actieve sporter ben, dacht ik bij mezelf: "Laat ik eens overal aan meedoen en voelen wat al die verschillende disciplines voor mij kunnen betekenen." Nou mensen, ik kan jullie vertellen, dat ik het wel geweten heb. Het plezier komt eerst, het gevoel pijn komt later!

Dit is absoluut niet negatief bedoeld hoor, want ik weet uit ervaring hoe goed sporten voor je is. Ook met een lichaam wat niet meer doet wat jij wilt dat het doet. Tja en als je dan een streber bent en anderhalf uur aan één stuk meedoet met yoga, tai-chi en gym, dan ga je het wel voelen. Ik wil hierbij wel opmerken dat de dames en heren van de tai-chi en de yoga ook overal aan meegedaan hebben en sommigen zelfs nog in de apenkooi zijn geweest. Petje af hoor, ik doe het jullie niet na!

Hoe leuk is het om al die sporten, die voor mensen met reumatische klachten voorhanden zijn, op één dag bij elkaar te zien. Een moment om met elkaar ervaringen uit te wisselen en elkaars sport uit te proberen. Het was jammer dat er geen demonstratie was van Fun Dance en van het zwemmen, maar ja, je kan ook niet altijd overal van de partij zijn. Toch was er voldoende te beleven en genoeg om aan mee te doen.

Zoals het een goed verslaggever betaamt, heb ik een aantal mensen gevraagd naar hun bevindingen en waarom zij eigenlijk zijn gaan sporten. Van bijna iedereen hoor ik hetzelfde verhaal: "Om in beweging te blijven en om beter met mijn beperkingen om te kunnen gaan." Want dat sporten niet alleen goed is voor je fysieke toestand, maar ook voor je mentale gestel, moge duidelijk zijn.

Wat je vaak van mensen terug hoort, is hoe moeilijk het is om van super-actief op non-actief gezet te worden. Eerst was je jong en deed je lijf nog wat bij je leeftijd paste, zoals hardlopen, krachttraining, balsporten en op hoog niveau dansen. Gaandeweg het ouder worden en in ons geval ook nog het krijgen van reumatische klachten, was het een hard gelag om te aanvaarden dat je bijna niets meer kon. Dat acceptatieproces was voor bijna iedereen het moeilijkst om mee om te gaan. Je raakt in een soort neerwaartse spiraal, waardoor de zin en fut er vaak niet meer is om iets te gaan doen. Hierdoor raak je in een isolement en soms zelfs in een diepe depressie, waardoor de klachten alleen nog maar erger lijken te worden.

Uiteindelijk waren we het er allemaal over eens, dat het zoeken naar een nieuwe invulling van je leven en daarmee andere beweegmogelijkheden te vinden, van ons een heel ander persoon heeft gemaakt. Vooral het leren omgaan met je beperkingen en het ontdekken dat je lichaam meer kan dan het in eerste instantie deed lijken, heeft voor meer levensvreugde en een positievere instelling gezorgd.

Wat zeker ook belangrijk is om bij een beweeggroep te gaan, is dat je van de zeer kundige trainers veel handige, maar vooral nuttige tips krijgt over hoe je bijvoorbeeld iets van de grond kan pakken; hoe je je voeten moet zetten als je loopt; hoe je moet zitten of opstaan. Allemaal zaken die het leven van mensen met een reumatische aandoening aangenamer kunnen maken en verlichting kunnen geven.

Het feit dat alle beweeggroepen ook een after-sport momentje hebben, waarbij onder het genot van een kop koffie of thee ervaringen en tips uitgewisseld worden, maakt het juist nóg leuker om je aan te sluiten. Dat sociale gedeelte, waarbij je even kunt sparren; het luisterend oor van de ander, zonder dat er over je geoordeeld wordt, dat maakt dat je je beter voelt. Je hebt nu niet langer het gevoel dat je alleen bent met je sores. Je kan en mag het delen. Dat gevoel van saamhorigheid maakt dat je er niet langer alleen voor staat. Dat alleen al is een reden om lid te worden van Reuma Actief de Peel en om meer te gaan bewegen.

Degenen die niet bij de beweegmanifestatie waren en er spijt hebben dat ze niet gegaan zijn, adviseer ik om eens bij alle beweeggroepen te gaan kijken. Je kan overal een of meerdere proefles(sen) doen. Ervaar zelf hoe fijn het is om in warm water te bewegen, zonder dat er teveel druk op je pijnlijke gewrichten komt te staan. Doe eens mee met een yogales om te voelen hoe je lichaam zich kan ontspannen. Wat dacht je ervan om een soepeler lichaam te krijgen door tai-chi, fitness of gym? Of misschien vind je het zelfs wel heel leuk om weer te kunnen dansen. Dit lijken mij voldoende alternatieven om je leven te verrijken en om beter in je vel te komen. Dus sta op uit je stoel en kom in beweging!

Sportieve groet,
Marinelle

Soms kan het even duren voordat ik weer op dreef ben en ik een idee heb om iets te schrijven voor de vereniging, maar als ik eenmaal mijn laptop te pakken heb, dan is er vaak geen houden meer aan. Ik heb me voorgenomen dat ik dit jaar wat vaker van me ga laten horen, dus dit is het begin.

In 2018 is er in mijn privéleven veel gebeurd. Te veel eigenlijk, waardoor ik vaak ook niet de drive had om iets te schrijven. Ik heb namelijk nog een studie gevolgd, waarvoor ik stage moest lopen en een tijdelijke baan had om de ervaring op te doen die nodig was om mijn certificaat te halen. Het is me allemaal gelukt en nu mag ik mij naast docent Engels ook nog docent Nederlandse taal voor anderstaligen noemen. Het is mij allemaal behoorlijk goed afgegaan en inmiddels heb ik een andere baan in onderwijsland gevonden. Deze keer als docent Engels voor verzorgende beroepen, zoals verpleging, ouderenhulp en psychiatrische hulp.

Sinds ik in deze sector zit, zie ik dat er duidelijk weer meer vraag is naar goede beroepskrachten. Gelukkig is er voldoende gelegenheid voor onze studenten om het vak te leren. De ziekenhuizen en verpleeghuizen staan te springen om stagiaires en natuurlijk bevoegde medewerkers. Maar stiekem vraag ik mij toch af of er straks voor alle afgestudeerden een werkplek is. Ja, de organisaties willen wel nieuwe mensen, maar hopelijk is daar dan ook voldoende geld voor. Want dat schijnt altijd een issue te zijn. Geld voor de gezondheidszorg!

Laatst las ik ook weer op de Facebook site dat de broodnodige paracetamol 1000 mg, vitamine D en kalktabletten niet meer in het basispakket zitten. En dat terwijl er juist zoveel mensen zijn die absoluut niet zonder die medicijnen kunnen. Ik mag mijzelf gelukkig prijzen dat ik het zelf allemaal niet nodig heb ik, maar ik heb het echt te doen met degenen die hiervan afhankelijk zijn. Zeker als ik rondkijk in mijn familie-en kennissenkring, hoeveel van hen gedupeerd worden door deze maatregel. Wat dat allemaal niet kost als je het zelf moet betalen en wat als je het geld er niet voor hebt?

Aan de andere kant mogen wij ons dankbaar prijzen dat wij in Nederland wonen, waar de gezondheidszorg heel goed geregeld is. Wat dacht je van Afrika of in sommige andere delen van de wereld waar is het anders is gesteld met de gezondheidszorg.

Laatst ontmoette ik een Amerikaanse die mij vertelde hoe het daar met de gezondheidszorg geregeld is. De Amerikaanse overheid vindt dat je zelf verantwoordelijk bent voor je gezondheid. Als je het geluk hebt een baan te hebben, dan wordt door de werkgever 80% van de ziektekosten betaald. Je kunt alleen niet makkelijk switchen van baan, omdat je dan je medische zorg kwijt bent. Je kunt je alleen particulier bijverzekeren; een verzekering kost gemiddeld € 580,00 per maand. Het eigen risico bedraagt maar liefst € 4.300,00 en als je geen baan en dus geen verzekering hebt, moet je alles zelf ophoesten. Ga er maar eens aan staan!

Nee, lieve mensen, ik vraag mij af of wij het hier in Nederland echt zo slecht hebben? Gelukkig vindt onze regering dat gezondheid bovenaan staat. Daarom worden veel kosten betaald vanuit het basispakket en als je over je eigen risico heen bent, dan wordt het meeste sowieso vergoed. Natuurlijk ben ik mij ervan bewust dat er hier ook mensen zijn die het financieel moeilijk hebben, maar ondanks dat worden zij normaliter heel goed verzorgd. Tja, en als je dan wat extra's bij moet betalen dan is dat voor een aantal misschien een hard gelag, maar hulp en medicijnen zijn hier ten alle tijden verkrijgbaar, al dan niet met een eigen bijdrage.

Helaas beseffen wij veel te weinig hoe goed het is om in Nederland te wonen, waar we ondanks bezuinigingen in staat zijn om de hulp te vragen en te krijgen die we nodig hebben. Dat we hier heel veel goed opgeleide specialisten en zorggevers hebben die ervoor kunnen zorgen dat we onze oude dag zo aangenaam mogelijk kunnen slijten en dat we nagenoeg allemaal in de gelegenheid zijn om een goede zorgverzekering af te kunnen sluiten. Ik ben blij dat ik hier mijn premie en mijn eigen risico moet betalen en soms een beetje extra.

Daarom zeg ik: Lang leve de Nederlandse gezondheidszorg!

Marinelle

Onlangs was ik bij een kennis bij wie een aantal jaren geleden reuma is geconstateerd. Wat begon met een onschuldige ontsteking bleek een heftige vorm van RA (reumatoide artritis) te zijn, later vergezeld door Sjögren en artrose. Voordat men hierachter kwam had zij al vele jaren door onverklaarbare pijnklachten fysiotherapie, Mensendieck therapie, manuele therapie etc. gehad, helaas steeds zonder resultaat. Vanaf het moment dat was vastgesteld dat zij reuma had werden telkens nieuwe medicijnen uitgeprobeerd.

Waarom steeds nieuwe medicijnen?
Sommige medicijnen hielpen enigszins, zij het tijdelijk, maar het feit dat zij overal overgevoelig (intolerant) voor blijkt te zijn, maakt het erg moeilijk om iets te vinden dat bij haar past.

Voor veel RA-patiënten zijn medicijnen met prednison in de vorm van DEPO (depomedrol) vaak het meest effectief tegen de zwellingen en de pijn, maar er zijn ook nare bijwerkingen, zoals heftige opvliegers en op den duur osteoporose. Een arts wil daarom liever niet te vaak dergelijke medicijnen toedienen.

Alle medicijnen hebben natuurlijk bijwerkingen, soms te verwaarlozen , maar soms ernstig, zoals hartritmestoornissen; flauwvallen; overmatige hoofdpijnen en zelfs tandvleesbloedingen en zomaar overal blauwe plekken. En het zijn juist die bijwerkingen in het rijtje van zeer zeldzaam waar mijn kennis mee te kampen heeft. Ze vindt het vooral moeilijk om iedere keer weer naar de arts terug te moeten gaan met de mededeling dat ze het medicijn niet kan verdragen en voelt zich hier zelfs schuldig over. Erger nog is dat, door de bijwerkingen die zij telkens ervaart, er angst ontstaat om aan iets nieuws te beginnen. Haar reumatoloog blijft echter zoeken naar een medicijn tot de 'trukendoos' leeg is. Omdat hij haar wil helpen.

Ondanks dat tot nu toe niets heeft geholpen, heeft zij goede hoop dat er een medicijn is dat zij wel kan verdragen. Momenteel is zij in afwachting van een nieuwe biological. Spannend dus! Tot die tijd blijft ze de moed erin houden en telt ze haar zegeningen, want die zijn er gelukkig ook. Zij wil graag zo lang mogelijk zelfstandig blijven en kan in goede periodes nog steeds voor zichzelf zorgen met nog weinig hulpmiddelen. Ook probeert ze van haar hobby's lezen, tekenen en soms pianospelen, te genieten.

Dat het zonder medicatie en in tijden van het opvlammen van de RA niet gemakkelijk is, hoef ik u niet te vertellen, maar ze gaat ervoor.

Herkent u zich in dit verhaal, laat het dan weten. Ik kan het probleem helaas niet oplossen, maar wellicht helpt het om erover te praten met lotgenoten. Tenslotte is de vereniging er om er voor elkaar te zijn en elkaar te steunen. Uw reacties kunt u plaatsen op ons Facebook forum; Reuma Actief de Peel. Als u liever niet heeft dat iedereen het leest, mail dan naar het secretariaat dan sturen zij het wel door naar mij en breng ik u in contact met anderen of verwerk ik uw verhaal in een blog.

Warme groet,
Marinelle

Op zaterdag 26 mei vierde Reuma Actief de Peel haar 35e verjaardag. Een dag vol informatie en gezelligheid, waar ondanks het warme weer toch aardig wat mensen op af waren gekomen. Een dag die ook bijzonder goed verliep dankzij de goede organisatie van het bestuur en Dr. Kroot, die het symposium leidde.

Bij binnenkomst in de foyer van Wijkhuis De Fonkel stonden een aantal stands opgesteld waar je informatie kon krijgen over o.a. podotherapie en goede schoenen, die onze toch al zo vermoeide voeten een beetje verlichting kunnen geven. Ook kon je bij de Zorgboog bekijken welke handige huishoudelijke hulpmiddelen te verkrijgen zijn, om onze dagelijkse bezigheden te vergemakkelijken. Kortom, voldoende gemak-dient-de-mens dingetjes om het soms toch al moeilijke leven van de reumapatiënten een stuk aangenamer te maken.

In de theaterzaal werden lezingen afgewisseld door beweging, want dat is uiteindelijk waar de vereniging voor staat. De aftrap werd gedaan door Prof. Dr. P.M. van der Kraan van de Radboud Universiteit uit Nijmegen. Zijn lezing ging over artrose, wat het is en hoe het belast moet of mag worden om het gezond te houden. Artrose is een ontregeling van het systeem, waardoor de groeifactor die noodzakelijk is om het kraakbeen gezond te houden niet meer voldoende geactiveerd wordt. Het is juist belangrijk dat het kraakbeen belast moet blijven worden, om dit systeem draaiende de te houden. Wat je volgens hem vooral niet mag zeggen, is dat artrose slijtage is, want dat is het dus beslist niet!

Reumatoloog Dr. De Nijs hield een wat technischer verhaal over het ontstaan van osteoporose en wat de gevolgen daarvan zijn. Wat vooral uit zijn lezing naar voren kwam, was dat je ook met osteoporose moet blijven bewegen om de botten soepel te houden. In tegenstelling tot artrose, wat een aandoening aan het kraakbeen is, is osteoporose een aandoening aan de botten. Toch is het volgens Dr. De Nijs wenselijk, zo niet noodzakelijk om zoveel mogelijk te blijven bewegen. Hardlopen, wandelen en fysiotherapie zijn bij uitstek middelen om osteoporose te verlichten. Uiteraard naar eigen kunnen. Niets doen is zeker funest, dus dat kun je maar beter laten!

Rick van Tilburg van gezondheidscentrum Leonardus vertelde over zijn praktijk als fysiotherapeut en zijn master psychotherapie. Psychotherapie leert je omgaan met je pijn en je angsten. Wanneer een patiënt zover is dat niets meer helpt en hij zodanig depressief is geworden kan hij naar een psychotherapeut gaan, vooral RA patiënten schijnen veel last van depressies te hebben. Met name voeding, nachtrust en stress zijn een graadmeter voor het al dan niet erger worden van de klachten. Elke dag een half uurtje matig intensief bewegen is al voldoende om je fit te voelen en je lichaam in conditie te houden. Rick gaf wel aan dat je een goede balans moet zien te vinden tussen rust en bewegen. Welke vorm van bewegen je ook kiest, je moet het doen omdat je het leuk vindt.

Dat er vele vormen van bewegen zijn was ook wel te zien aan de demonstraties die gehouden werden door enkele docenten van de diverse beweeggroepen die verbonden zijn aan de vereniging. Zo nam Anneke Verwegen het publiek mee in een lekker ontspannen yoga-sessie, gaf Giel Hagelaar met zijn Tai-Chi groep een demonstratie van de 37-vorm van Dr. Chen en de zwaardtechniek en zorgde Loes Verschuren ervoor dat de voetjes van de vloer kwamen en de handjes de lucht ingingen met haar leuke danspasjes. Helaas kon er geen zwemdemonstratie worden gehouden, maar dat spreekt voor zich.

Zo zie je maar dat er ook voor mensen met beperkingen toch voldoende mogelijkheden, maar ook genoeg redenen zijn om in beweging te blijven. En zoals een van de sprekers zei: Bewegen maakt dat je je gelukkiger voelt. Dus kom in de benen en ga lekker iets doen, je zal merken dat het werkt!

Groetjes, Marinelle